Waarom leef ik?
Terwijl ik dit schrijf, liggen de kerstdagen en jaarwisseling weer achter mij. Een mooie traditie dat elk jaar terugkomt. Had de feestvreugde van deze dagen meer inhoud dan alleen de gezelligheid van het lekkere eten? Heeft het ook de familie, of vrienden, meer tot elkaar gebracht? Vragen, die wij ons achteraf kunnen stellen.
Ook hebben wij waarschijnlijk op oudejaarsavond even teruggedacht aan wat het afgelopen jaar ons gebracht heeft: blijdschap, verdriet, tevredenheid, berusting of dankbaarheid? Innerlijke gevoelens die ons allemaal niet vreemd zijn.
Met die ervaringen zullen wij het nieuwe jaar weer tegemoet gaan. Zoals jonge mensen in volle verwachting hun studie voortzetten. En ouderen hopen op een gezond jaar en op goede contacten met familie en vrienden. Zo gaat een ieder zijn of haar weg waar vreugde en verdriet elkaar afwisselen. Sommigen onder ons zullen zich afvragen wat de zin van het leven is, of waarom wij op aarde leven. Interessante vragen die ons op een bepaald moment van stilte of vertwijfeling aan het denken zetten.
Een jaar geleden ontmoette ik een man in de kathedraal. Hij zat voorover gebogen in een kerkbank, verzonken in gedachte met de vraag: Waarom leef ik? Op dat moment kon hij daar geen antwoord op geven. Voor zijn gevoel had hij – sociaal gezien – weinig voor zijn medemens gedaan en vroeg zich ook af of hij zijn geloof kon vasthouden in een maatschappij waar secularisatie voelbaar en zichtbaar is. “Mijn kinderen geloven helemaal niet meer”, vertelde de man. “Toch blijf ik mijn geloof aan mijn kinderen vertellen, omdat ik het een vaderlijke plicht vind de liefde van Jezus kenbaar te maken. Mijn vrienden vinden het bijzonder dat ik voor mijn geloof durf uit te komen”, ging hij verder. In zijn verhaal hoorde ik ook dat deze man als vrijwilliger werkzaam was in zijn parochie. Maar blijkbaar vond hij dat niet genoeg en wilde daarin duidelijkheid scheppen.
Wanneer wij luisteren naar wat Jezus zegt hoe wij met de ander moeten omgaan, krijgen wij snel het gevoel tekort te schieten. Maar laten wij doen wat in ons vermogen ligt: hongerige voeden, naakten voorzien van kleding, eenzamen nabij zijn, zieken helpen. Willen wij er zijn voor onze naaste, dan voelen wij ook dat het leven zin heeft. Een ander helpen, is inderdaad een christelijke opdracht. De man voelde zich daarin tekort schieten. Het is goed om bewust te zijn van ons eigen functioneren t.o.v. onze omgeving, dan krijgen wij oog voor de ander. We zullen hierin nooit volmaakt worden, maar wanneer dat uit liefde gebeurt, mogen wij ook geloven dat God in ons aanwezig is. Onze bewustwording over de zin van het leven of waarom wij leven, krijgt dan gestalte door onze hulp aan de ander. Laten wij niet vergeten, dat aandacht krijgen voor velen aanvoelt als een Gods geschenk.
Een nieuw jaar tegemoet gaan met al haar politieke onrust, extremisme, onverschilligheid en ongeloof, baart veel mensen zorgen. Toch mogen wij onze hoop en verwachting niet verliezen. De woorden van Jezus wijzen ons naar de zin van het leven, en geven ons antwoord op de bovengestelde vragen. Wanneer wij kiezen voor Zijn woorden dan blijft ook onze naaste in beeld. Voor het jaar 2018 wens ik u veel wijsheid en naastenliefde toe.
Br. Diederik