Logo Apostolaat van Troost
06 - 3016 1636 (Whatsapp)
info@apostolaatvantroost.nl

 

Video

Videoportet

Een prachtig videoportret is gemaakt door Mijke Pol en Rob van Oijen over het werk van het Apostolaat van Troost.

Verdriet

Apostolaat van Troost

Voor mensen die ernstig lijden onder hun verdriet.




link naar de RSS Feed van de laatste nieuwsberichten


Waarom leef ik?

gepubliceerd: dinsdag, 9 januari 2018

Terwijl ik dit schrijf, liggen de kerst­da­gen en jaar­wis­se­ling weer achter mij. Een mooie traditie dat elk jaar terug­komt. Had de feestvreugde van deze dagen meer inhoud dan alleen de gezellig­heid van het lekkere eten? Heeft het ook de familie, of vrien­den, meer tot elkaar gebracht? Vragen, die wij ons achteraf kunnen stellen.

Ook hebben wij waar­schijn­lijk op oude­jaars­avond even terugge­dacht aan wat het afgelopen jaar ons gebracht heeft: blijd­schap, verdriet, tevre­den­heid, berus­ting of dank­baar­heid? Inner­lijke gevoelens die ons allemaal niet vreemd zijn.

Met die erva­ringen zullen wij het nieuwe jaar weer tegemoet gaan. Zoals jonge mensen in volle ver­wach­ting hun studie voort­zet­ten. En ouderen hopen op een gezond jaar en op goede contacten met familie en vrien­den. Zo gaat een ieder zijn of haar weg waar vreugde en verdriet elkaar afwisselen. Som­mi­gen onder ons zullen zich afvragen wat de zin van het leven is, of waarom wij op aarde leven. Inte­res­sante vragen die ons op een bepaald moment van stilte of vertwijfeling aan het denken zetten.

Een jaar gele­den ontmoette ik een man in de ka­the­draal. Hij zat voorover gebogen in een kerk­bank, verzonken in gedachte met de vraag: Waarom leef ik? Op dat moment kon hij daar geen ant­woord op geven. Voor zijn gevoel had hij – sociaal gezien – weinig voor zijn mede­mens gedaan en vroeg zich ook af of hij zijn geloof kon vast­hou­den in een maat­schap­pij waar seculari­sa­tie voel­baar en zicht­baar is. “Mijn kin­de­ren geloven helemaal niet meer”, ver­telde de man. “Toch blijf ik mijn geloof aan mijn kin­de­ren ver­tellen, omdat ik het een va­der­lijke plicht vind de liefde van Jezus ken­baar te maken. Mijn vrien­den vin­den het bij­zon­der dat ik voor mijn geloof durf uit te komen”, ging hij ver­der. In zijn verhaal hoorde ik ook dat deze man als vrij­wil­li­ger werk­zaam was in zijn pa­ro­chie. Maar blijk­baar vond hij dat niet genoeg en wilde daarin dui­de­lijk­heid scheppen.

Wanneer wij luis­te­ren naar wat Jezus zegt hoe wij met de ander moeten omgaan, krijgen wij snel het gevoel tekort te schieten. Maar laten wij doen wat in ons vermogen ligt: hon­gerige voe­den, naakten voor­zien van kle­ding, een­za­men nabij zijn, zieken helpen. Willen wij er zijn voor onze naaste, dan voelen wij ook dat het leven zin heeft. Een ander helpen, is inder­daad een chris­te­lijke opdracht. De man voelde zich daarin tekort schieten. Het is goed om bewust te zijn van ons eigen func­tio­ne­ren t.o.v. onze omge­ving, dan krijgen wij oog voor de ander. We zullen hierin nooit volmaakt wor­den, maar wanneer dat uit liefde gebeurt, mogen wij ook geloven dat God in ons aanwe­zig is. Onze bewustwor­ding over de zin van het leven of waarom wij leven, krijgt dan gestalte door onze hulp aan de ander. Laten wij niet vergeten, dat aan­dacht krijgen voor velen aanvoelt als een Gods geschenk.

Een nieuw jaar tegemoet gaan met al haar poli­tieke onrust, extremisme, onver­schil­lig­heid en ongeloof, baart veel mensen zorgen. Toch mogen wij onze hoop en ver­wach­ting niet verliezen. De woor­den van Jezus wijzen ons naar de zin van het leven, en geven ons ant­woord op de boven­ge­stelde vragen. Wanneer wij kiezen voor Zijn woor­den dan blijft ook onze naaste in beeld. Voor het jaar 2018 wens ik u veel wijs­heid en naasten­liefde toe.

Br. Diederik



Apostolaat van Troost • info@apostolaatvantroost.nl