Teleurgesteld in vriendschap
Gelukkig hebben velen van ons een goede vriend of vriendin waarbij je je hart kunt luchten. Gewoon vertellen wat je dwars zit, maar ook blijdschap kunt delen. Dat ervaar je dan als een grote rijkdom die je niet graag wilt verliezen.
Toch komt dat voor. Ook bij de vrouw die voor de beeldengroep van de heilige Familie stond en in gedachte was. Ik vroeg haar de reden waarom zij daar stond. Zij vertelde me dat zij teleurgesteld was in een vriendschap.
Jarenlang deed zij huishoudelijk werk, boodschappen en klusjes voor haar vriendin. Na een lange werkdag bleef zij er weleens slapen. In de garage kon deze vrouw slapen en daar moest zij ook eten. Dat ging jaren zo. Maar nu voelde zij zich minderwaardig behandeld. “Mijn vriendin is alleen maar geïnteresseerd in mijn hulp. Daarom ben ik zo teleurgesteld”, zei de vrouw. Zij vervolgde: “Maar ik weet niet hoe ik dat duidelijk moet maken, omdat ik bang ben haar dan te verliezen. Zij is namelijk mijn enige vriendin”. Zij stopte met praten en keek me vragend aan.
Deze vrouw stond voor een moeilijke keuze: doorgaan met die schijnvriendschap of kiezen voor de werkelijkheid waarin zij zich alleen voelde, omdat niemand haar nabij leek te zijn.
Ik stelde haar voor om duidelijk haar grenzen kenbaar te maken, dan laat je iets van jezelf zien. Vriendschap is mooi, maar daarin mag je jezelf niet verliezen. Dat gebeurt wanneer je zwijgend alles toelaat tegen je eigen gevoel in. Elke relatievorm heeft behoefte aan mondeling contact. Dat geeft duidelijkheid en voorkomt opgekropte irritatie waardoor verwijdering ontstaat, zoals deze vrouw dat voelde.
Ik denk dat een vriendschappelijke relatie o.a. een wisselwerking is van respect waaraan beide personen moeten werken. Wederzijdse vriendschap voel je aan waarin je de ander niet tekort wilt doen, omdat jijzelf ook niet tekort gedaan wilt worden. Wanneer dat niet gebeurt, ontstaat er op den duur een spanningsveld. Misschien zag die vriendin van deze vrouw haar als een zakelijke relatie. Maar gelukkig werd deze vrouw in de kerk bewust van haar situatie. Met dat gevoel stond zij voor de heilige Familie en hoopte daar kracht en wijsheid te krijgen om een juist antwoord te vinden voor haar probleem.
Die kleine jongen - uitgebeeld in die beeldengroep - heeft ons op latere leeftijd zoveel liefde gegeven door Zijn lijden en sterven, maar door de dood heen is verrezen als onze Verlosser. Dat is Pasen. Dan moet deze Jezus een echte vriend zijn, zal deze vrouw misschien gedacht hebben. Jezus heeft ons verteld hoe wij er voor de ander kunnen zijn zonder iets terug te verlangen. Wanneer wij een onbaatzuchtige vriendschap kunnen opbrengen dan hebben wij iets van het Paasfeest begrepen. Het is vaak een verandering in jezelf die ruimte maakt voor de ander. Dat is een levenskunst waaruit blijdschap ontstaat. Een troostrijke gedachte.
Br. Diederik