Kerstvreugde?

De dagen voor kerst geven mij altijd een rusteloos gevoel. Een soort rusteloos­heid alsof er nog veel geor­ga­ni­seerd moet wor­den. Dat klopt wel wanneer ik terug kijk naar jaren gele­den. Toen was ik druk met het or­ga­ni­se­ren van een kerst­boom in de kamer, een kerst­di­ner voor vrien­den of familie en niet te vergeten al die bood­schappen tot kleine cadeautje toe.

Nee, die drukte is voorbij. Maar het Kerst­feest doet de mens toch veel meer dan wij denken. Mis­schien een inner­lijke reis naar het Kerst­kind of naar een prach­tige stal door mensenhan­den gemaakt in een kerk?

Feestgedruis ervaar ik in de drukke straten tij­dens de weken voor Kerst. Prach­tig, dat veel mensen aan elkaar denken en in de gelegen­heid zijn om voor elkaar cadeaus te kopen. Vaak zit liefde ook in een cadeau verborgen, hoe klein ook, omdat veel mensen niet in staat zijn hun gevoelens onder woor­den te brengen. We moeten ons wel rea­li­se­ren dat al die vreugde maar één kant van de medaille is. De andere kant van de medaille is heel anders wanneer ik kijk naar de mensen die met veel verdriet het Kerst­feest tegemoet gaan. Met twijfels en vragen in hun hart: willen wij wel Kerst­feest vieren? Feest vieren en gelijktij­dig een hef­tige pijn voelen omdat hun geliefde er niet meer is. Dat gemis maakt het voor veel mensen onmoge­lijk om vrolijk te zijn met de ander.

Deze mensen mochten broe­der Johannes en ik het afgelopen jaar ook ont­moe­ten in de Sint-Jans­kathe­draal. Hoe zullen de ouders het Kerst­feest beleven die een paar maan­den gele­den hun docht van 13 jaar plot­se­ling moesten begraven? Of, hoe doen die jonge ouders dat die al lang op een kindje wachtten tot het moment er een tweeling verwacht werd? Dat gaf grote vreugde bij hen.

Maar die vreugde verdween toen de zwan­ger­schap van de a.s. moe­der plot­se­ling na een paar maan­den een miskraam werd. Twee jongetjes moesten zij begraven met een intens verdriet.
Hun zoontjes kregen prach­tige namen. De ouders leg­den hun verdriet bij God neer. Dat was hun enige troost, maar wel met de vraag: waarom? Of die andere ouders die op de ver­jaar­dag van hun overle­den dochter troost zochten in de kerk. Kun je dan nog het ware Kerst­feest vieren?

Ook in alle stilte kunnen wij met ons verdriet zon­der fees­te­lijk uitdos­sing terecht bij het Kerst­kind. Juist dat Kind in Jezus Christus zal ons tot grote troost zijn wanneer wij die keuze durven te maken. Dat mag met al onze twijfels, verdriet en boos­heid. Wanneer wij ons over­ge­ven aan dat Kind – wat ons verstand te boven gaat – zullen wij Zijn liefde ont­dek­ken waardoor onze pijn ver­zacht wordt. Dan wordt het Kerst­feest een zegen en merken wij Zijn liefde­volle aanwe­zig­heid in alle eenvoud. Hoe is het moge­lijk dat de hele wereld Zijn geboorte viert? Zelfs oorlogen wer­den in het verle­den een paar dagen stil­ge­legd om Zijn komst te vieren. Dan wordt de tekst “Stille nacht, heilige nacht” een wer­ke­lijk­heid. Een naar binnen gericht Kerst­feest waar wij in de nabij­heid komen van het Christus­kind dat ons Zijn 'Kerstvreugde' geeft.  

Samen met broe­der Johannes wens ik u een Zalig Kerst­feest en een Voorspoe­dig 2022.

Br. Diederik