Toeval of verhoord?

Vandaag komt Peter naar onze mooie Sint-Jan. Peter heeft het heel moei­lijk en wordt geplaagd door een erns­tige depressie. Deze is ontstaan door het over­lij­den van zijn zoontje en het verlies van zijn vrouw. En hij heeft een zoon die getroffen is door een ziekte.

Ik ken Peter al heel lang, ook zijn lij­den als geen ander. Peter geeft heel dui­de­lijk aan wanneer hij hulp nodig heeft. Dan praten wij over zijn leven van nu. Hij is gezegend met een vriendin die erg op hem gesteld is. Ze trekken veel met elkaar op en hou­den van elkaar. Toch is het voor Peter moei­lijk om zich gelukkig te voelen. Hij valt steeds weer terug op zijn tra­gische verliezen en op alles wat zijn dier­ba­ren over­komt. Daardoor kan hij nooit genieten van al het goede in zijn leven. Hij is altijd bang wat er fout zou kunnen gaan. Die onrust speelt zich allemaal in zijn hoofd af. Eigen­lijk heeft hij een mooi leven, maar wil dat niet toelaten.

Nu komt Peter met zijn lieve vriendin omdat het voor bei­den bijna niet meer vol te hou­den is. Peter ver­telt me dat zijn klein­kind niet rea­geert op zijn verzoek om contact met hem op te nemen. Zij is een jonge vrouw in een goede ge­zond­heid en zeer tevre­den met haar leven.
Zij is een dochter van zijn zieke zoon. Peter kan niet meer, het is zeer erns­tig. In het gesprek komt alles naar boven wat fout gegaan is. Dat maakt hem ziek en kwets­baar. Ik luister naar hem en zijn vriendin. Luis­te­ren is niet genoeg en besluit om samen te gaan bid­den in de Sacra­ments­ka­pel.

Daar aan­ge­ko­men vroeg ik aan Peter wat hij nodig heeft. “Hope­lijk is er niets met mijn klein­doch­ter gebeurd”, ant­woordde hij. Daar maakte hij zich grote zorgen over. Ik begon mijn gebed en vroeg onze Lieve Heer om een ant­woord van zijn klein­doch­ter. Daarna gingen we opnieuw in gebed en vroegen om kracht en wijs­heid om samen met zijn vriendin het geluk terug te vin­den.

Maar nu komt het:
Ik hoorde dat Peter een bericht kreeg op zijn tele­foon. En wat denkt u, ja hoor, een ant­woord van zijn klein­doch­ter. Peter kreeg tranen in zijn ogen en knapte zien­derogen op. Hij was voor dat moment even gelukkig. Ik geloof niet in toeval, maar wel in bestem­ming. Wij wisten met hart en ziel dat ons gebed verhoord was. Godzijdank.

Wij mogen ons altijd richten tot onze Lieve Heer. Maar mogen niet vergeten Hem te eren en ons best te doen om hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn.
Oude wijze woor­den.

Br. Johannes