Een zoektocht

Alweer een paar maan­den gele­den dat er een schrijven van mij kwam. Na een periode van fysieke problemen en teleur­stel­ling is het be­lang­rijk om even pas op de plaats te maken zodat je een goed over­zicht krijgt om het leven weer op te pakken.

Hoe vaak gebeurt het niet dat we teleur­ge­steld zijn in mensen? Dat kan binnen een vriend­schap gebeuren, familie, op je werk, of zelfs binnen de kerkmuren. Vaak heeft alles te maken met macht, je verheven voelen boven de ander.

Je zou bijna kunnen zeggen dat het menseigen is, maar niet om goed te keuren. Macht en status, daar zijn we gek op. Zelfs zijn er pries­ters die zo’n verlei­ding niet kunnen weerstaan. Gelukkig zijn er velen onder hen die de woor­den van Christus serieus nemen en de liefde centraal stellen. Daar draait het hele leven om. Zoals er staat: “Laten we elkan­der lief­heb­ben want de liefde komt van God”. (1-Joh.4;7) Kunnen wij die weg vin­den?

In de vele gesprekken die ik mocht voeren binnen het Apos­to­laat viel mij ook op dat mensen hun macht en status laten vallen wanneer je praat over de zin van het leven en het chris­te­lijk geloof. Deze on­der­wer­pen maken de mens klein en nie­tig. Evenzo door het lij­den van verdriet of ziekten. Dan krijgen we een ander beeld van het leven. Hierin vin­den we de kern van ons-zijn. De bewustwor­ding van onze ver­gan­ke­lijk­heid, het tij­de­lijke van ons leven en de pijn van het los moeten laten van een geliefde zet je met beide benen op de grond en speelt macht en status geen rol meer. In deze gebroken­heid vin­den we ons­zelf en de mede­mens. Vaak met de vraag: Waarom...? Daarop krijgen we meestal geen ant­woord, maar we kunnen wel de weg vin­den van vertroos­ting, ontfer­ming en ver­wach­ting. Dat is de weg die Jezus ons ver­telt. Een prach­tige zoek­tocht dat zin aan ons bestaan geeft.

Zo had ik eens een gesprek met een man die bij het li­tur­gisch centrum stond. Een keurige zakenman die op dat moment aan zijn zoon dacht omdat zijn zoon de volgende dag de uit­slag van zijn eind­exa­men gymnasium zou krijgen. Dat was een be­lang­rijk moment voor die jongen, maar ook voor de vader. Zijn zoon zou later het bedrijf over­ne­men, ver­telde de man.
Maar hij kon dat zake­lijke niet plaatsen binnen het mysterie van God.

Toch is een gees­te­lij­ke zoek­tocht goed te combineren met stoffe­lijke bezig­he­den ver­telde ik de man. Kijk naar de monniken die uit­gaan van: Ora et labora: bid en werk. Dat kan ook in het be­drijfs­le­ven. Halverwege ons gesprek begon de man te lachen. Ik vroeg dan ook waarom hij moest lachen. Hij zei: dat ik alles in hem omhoog haalde. Met andere woor­den: hij daalde af naar zijn eigen inner­lijke-ik. Daar lagen zijn gevoelens over zijn geloof, normen en waar­den en de zin van zijn leven opge­slagen waarover hij nog nooit ge­spro­ken had. Tegen­over mij stond een man die ver­baasd was over zich­zelf, maar met een blij gezicht.

Wanneer je dat bewust wordt, sta je open om een zoek­tocht te beginnen naar dat grote Mysterie die wij God noemen en word je geraakt door de woor­den van Jezus. Hij leidt je de weg over bergen en door dalen in je dage­lijks leven. Dan voor­ko­men we teleur­stel­lingen en plaatsen we onze ver­wach­tings­pa­tro­nen op de ach­ter­grond.

Br. Diederik