Wenende vrouwen

Op een maan­dag in maart, eigen­lijk een vrije dag, voelde het als een bij­zon­dere dag. Na de koffie op de plebanie, besloot ik toch om wat in de kerk te lopen en zo te zien wat mij zou over­ko­men. Een zeker gevoel dat er iets stond te gebeuren overviel mij. Al brevierend wandelde ik wat rond en ging eens naar de Maria­ka­pel om daarna in de sacra­ments­ka­pel te gaan bid­den. Ik voelde me ge­roe­pen om te gaan kijken wie er in de kerk liep.

Al wan­de­lend zag ik twee vrouwen arm in arm lopen en voelde dat er bij een van hen een hoop verdriet zat. Ik wachtte af wat er zou gaan gebeuren. Zij gingen zitten onder het alziend oog en waren in een gesprek verwikkeld. Ik kon niet anders dan hen aan te spreken en vroeg hen hoe zij het von­den om hier te zijn. Ik legde uit wie ik was en ver­telde hen over mijn werk binnen het Apos­to­laat van Troost. Toen zei een van hen: “Nou, zij heeft echt troost nodig”. Eigen­lijk wist ik dat al, omdat het een onbeschrijfe­lijk gevoel is om ge­roe­pen te wor­den en te gaan.

Voor het gemak geef ik de dames in deze tekst een naam. De verdrie­tige noem ik Maria en de troos­ten­de vrouw Magda. Ik vroeg Maria te ver­tellen wat er in haar omging en gaf ik, zo nu en dan, wat rich­ting aan tij­dens het gesprek. Al snel ging Maria ‘open’ en kon zij na lange tijd weer huilen. Magda zweeg, maar hield liefde­vol de arm van Maria vast. Zij luisterde. Toen nodigde ik bei­den uit om naar de sacra­ments­ka­pel te gaan om daar ongestoord te praten over haar verdriet en te bid­den.

Maria ver­telde me dat haar man an­der­half jaar gele­den overle­den was na een lang ziek­bed en dat zij haar geloof verloren had. Na bevra­ging hoorde ik dat haar man niet gelovig was en dat haar geloof, mede door zijn ongeloof, was verdwenen. Ze kregen drie kin­de­ren. Zo leefde Maria zon­der haar geloof ver­der. Al ver­tellende kwam het verdriet er uit en tranen stroomde over haar lieve gezicht. Ik probeerde haar aan te moe­digen om dat verdriet niet lan­ger in te hou­den: “Laat maar komen, je staat er niet alleen voor”. Ik ver­telde over Jezus en over de hemel, dat het leven niet ophoudt met de dood, in tegen­deel, we hebben juist toe­komst gericht op het eeuwig leven.

Ik schil­derde en ver­telde haar een heel be­grij­pe­lijk, kin­der­lijk verhaaltje. “Kijk omhoog en zie een hel­der blauwe lucht met daarin een mooie grote witte wolk. Daarop staat een gou­den stoel met rood brokaat. Daarin zit een jonge man... het is Jezus, rechts achter deze stoel staat je overle­den man en bei­den kijken en hopen dat jij, Maria, het goed maakt en dat je na het ver­werken van je verdriet weer gelukkig zult wor­den. Dat is wat we mogen hopen, Maria. Ons geloof: dat God ons zijn Zoon heeft gestuurd en alles gegeven heeft om ons te bevrij­den van onze zon­den om ons het eeuwig leven te geven. Dus Lieve Maria, God, Jezus en Uw man zullen uw steun en toeverlaat zijn. Geloof in hen! Dat geloof zal u uw hele leven helpen. Eens komt uw tijd ook en zullen jullie elkaar opnieuw ont­moe­ten, niet toevallig, maar voorbestemd.

Maria droogde haar tranen, glimlachte en slaakte een diepe zucht. Haar tranen maakten de weg vrij naar haar ziel om te kunnen leven. Tot slot vroeg ik in ons gebed: Gods rijke zegen. Daarna wandel­den wij naar de uitgang. Ik ver­telde hen nog over vriend­schap en bestem­ming en las hen het gedicht voor: ... Vriend­schap door de dood. Het ontroerde beide vrouwen. Maria beloofde mij dit gedicht elke avond nog eens te lezen. Maria hield me nog even vast en Magda bedankte me met haar glimlach.

Wat voelde ik me rijk. Ik mocht deze vrouwen ont­moe­ten en ze ver­tellen over Jezus Christus, Die
het behaagd heeft om deze lieve verdrie­tige vrouw, haar geloof terug te laten vin­den, haar tranen te drogen en op te staan in het Licht van Pasen, om weer tot leven te komen.

Amen.

br. Johannes